Właściwości mechaniczne i magnetyczne części złącznych ze stali nierdzewnych odpornych na korozję w oparciu o PN-EN ISO 3506: 2000.
Wyżej wymieniona norma jest z roku 2000. Od tej pory pojawiły się nowe rodzaje stali nierdzewnych, jednak większość informacji jest nadal aktualna i przydatna.
Pierwsza cześć będzie obejmowała charakterystykę grupy A.
Stale z grupy A (struktura austenityczna)
W ISO 3506 podano pięć głównych rodzajów stali austenitycznych: od A1 do A5. Nie można ich hartować (poza kilkoma wyjątkami) i zwykle są niemagnetyczne.
Stale nierdzewne przeznaczone do hartowania to stale martenzytyczne, stanowią jedną z grup stali nierdzewnych o wysokich właściwościach wytrzymałościowych. Wykorzystywane są do produkcji narzędzi tnących (elementy maszyn tnących, noże myśliwskie, sprzęt chirurgiczny)i inne. Stale tej grupy stosuje się w mało agresywnych środowiskach korozyjnych, nie znajdują więc zastosowania do produkcji elementów złącznych ( śruby, nakrętki ze stali nierdzewnej).
W celu zmniejszenia podatności na utwardzanie, do stali rodzajów od A1 do A5 można dodać miedź. Więcej na blogu http://narzedziatechnika.pl/
Ponieważ tlenek chromu zwiększa odporność stali na korozję, dla stali niestabilizowanych rodzajów A2 i A4, bardzo ważna jest niska zawartość węgla. Z powodu wysokiego powinowactwa chromu do węgla uzyskuje się węglik chromu zamiast tlenku chromu, który jest bardziej właściwy w podwyższonych temperaturach.
Dla stali stabilizowanych, rodzajów A3 i A5, składniki Ti, Nb lub Ta reagując z węglem powodują, w pełnym zakresie, powstawanie tlenku chromu, co redukuje niebezpieczeństwo powstania korozji między krystalicznej.
W przypadku zastosowania śrub i nakrętek, które mają być użyte w środowisku morskim, wymagane są stale o zawartościach Cr i Ni około 20% i od 4,5% do 6,5% Mo.
Stale austenityczne o wyższej zawartości Ni i w niektórych przypadkach azotu są przeznaczone do głębokiego tłoczenia. Wzrost stężenia niklu w składzie chemicznym, tych stali, powoduje wyższą tłoczność bez zmiany własności magnetycznych.
Przy dużych naciskach powierzchniowych trące powierzchnie mogą się zacierać. Może to zachodzić na gwincie śrub i nakrętek, na powierzchni styku. Stale kwasoodporne są do tego zjawiska bardziej skłonne od stali normalnych. Dla połączeń sprężystych i przy określonych warunkach wykorzystywania zaleca się użycie pary materiałów A2 i A4, można także oddzielić części trące warstewką smaru.
Wszystkie części złączne ze stali nierdzewnej austenitycznej są zwykle niemagnetyczne, ich przenikalność magnetyczna wynosi ok. 1. Stale o strukturze ferrytycznej, martenzytycznej, ferrytyczno-austenitycznej-Duplex są natomiast magnetyczne.
Przeróbka plastyczna na zimno stali austenitycznych powoduje częściowe przekształcenie fazy austenitycznej w martenzyt, który jest ferromagnetyczny. Zjawisko to zależy od składu chemicznego stali, a w szczególności od udziału pierwiastków stabilizujących fazę austenityczną. Proces ten niweluje się przez wyżarzanie stali i gwałtowne schłodzenie. Taki zabieg powoduje, że powstały martenzyt zostaje przekształcony ponownie w paramagnetyczny austenit.
Również skład chemiczny ma znaczący wpływ na magnetyczność stali nierdzewnej.
Pierwiastki stabilizujące fazę austenityczną (nikiel, azot) minimalizują skłonność stali austenitycznych do umocnienia przez zgniot. Dodatek molibdenu, tytanu i niobu wpływa na stabilizację fazy ferrytycznej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz